نقد فیلم یک روز بارانی در نیویورک؛ وودی آلن به خانه می رود

به گزارش بارازعلی، در ادامه معرفی فیلم هایی که حالتان را می تواند خوب کند فیلم یک روز بارانی در نیویورک آخرین ساخته وودی آلن را از دست ندهید. فیلمی که با بی مهری منتقدان روبرو شد و متاسفانه تحت تاثیر جنبش های #metoo حتی اکرانش توسط آمازون که پخش کننده فیلم بود به تعویق افتاد و به جای سال 2018 یک سال بعد اکران شد. از سال 1981 به این طرف وودی آلن هر سال فیلمی برای اکران داشت اما 2018 به خاطر سر و صداها و شایعات پیرامون رابطه وودی آلن با دخترخوانده اش بدون فیلمی از وودی آلن سر شد.

نقد فیلم یک روز بارانی در نیویورک؛ وودی آلن به خانه می رود

جهت دریافت خدمات رنگ پتینه چیست با گروه ساختمانی آبان در ارتباط باشید. هر گونه خدمات رنگ آمیزی با تکنیک های مدرن پتینه کاری را به ما بسپارید.

آن هایی که فیلم های وودی آلن را دیده اند قطعا با من هم عقیده هستند که دنیا سینما بدون وودی آلن دچار یک فقدان بزرگ می شد. تیزهوشی و شوخ طبعی تند و تیز وودی آلن منحصر به فرد است. اما فیلم یک روز بارانی در نیویورک شبیه کمدی های مشهور وودی آلنی نیست. آلن چند تا فیلم رمانتیک هم دارد که بار کمدی آن کمتر از لایه درامش است و بخش کمدی آن فقط به دیالوگ ها برمی گردد. اتفاقا برخی از این مدل فیلم های وودی آلنی مثل جازمین غمگین جزو آثار موفقش هستند. هر چند نمونه های دیگری مثل واندرویل هم شکست خورده های بزرگی هستند. یک روز بارانی در نیویورک به دلایل مختلفی که به آن ها می رسیم از نمونه های دوست داشتنی و خوب درام وودی آلنی با مایه طنز است.

طبق معمول بیشتر فیلم های وودی آلنی (دقت کنید وقتی از فیلم های وودی آلنی صحبت می کنیم لزوما منظور همه آن پنجاه و چند فیلمی که آلن کارگردانی نموده نیست. منظور فیلم هایی است که مولفه های وودی آلن در آن ها بیشتر به چشم می خورد) قهرمان فیلم خودش را با یک نریشن معرفی می نماید و از موقعیتش برای مخاطب حرف می زند.

تیموتی شالامه نقش گتسبی را بازی می نماید. پسر جوانی که به کالج می رود. ضریب هوشی بالایی دارد. روشنفکر است و از هنر و ادبیات لذت می برد و در عین حال از مجامع روشنفکری برج عاج نشین و تظاهر ثروتمندان به علاقه به آثار هنری بیزار است. گتسبی دوست دختری مبادی آداب و دلپذیر به نام اشلی دارد. به نظر می رسد هر دو نفر به هم علاقمند هستند تا این که شرایط خاصی به وجود می آید. اشلی که برای روزنامه کالج کار می نماید انتخاب می گردد تا با یک کارگردان مشهور که به فیلم هایش علاقه دارد گفت وگو کند. او برای این گفت وگو باید به منهتن برود. شهر زادگاه گتسبی که پدر و مادرش آن جا زندگی می نمایند.

حالا برای این که بتوانید به لایه های مختلف فیلم وودی آلن ورود پیدا کنید باید درباره فرهنگ نیویورکی و شرق آمریکا و تفرعن اهالی اش بیشتر بدانید. گتسبی و خانواده اش اهل نیویورک هستند. نیویورک که محله سوهو و برادوی دارد و قطب فرهنگی تئاتر، ادبیات، نمایشنامه نویسی و موسیقی است. نیویورکی که مردمش خودشان را از بقیه نقاط آمریکا به ویژه بخش مرکزی و غربی متمایز می دانند. به همین دلیل چن، دخترک نیویورکی در خصوص دوست دختر اهل آریزونای گتسبی دائم به او متلک می گوید. اهالی آریزونا همان هایی هستند که وقتی یک بازیگر می بینند دست و پایشان را گم می نمایند مثل اشلی. گتسبی جوان نیویورکی است که بازیگران نه تنها برایش مهم نیستند که آن ها را تحقیر هم می نماید.

به نظرم این تفاوت فرهنگ نیویورکی با میانه آمریکا و تفاخر به آن البته همراه با گزندگی و کنایه مخصوص اهالی ساحل شرقی آمریکا نسبت به خودشان و جامعه شان در فیلم وودی آلن حتی با ظرافت بیشتری از فیلم داستان ازدواج نوآ بومباک پرداخت شده که بخشی از آن فیلم هم در همین باره بود. اصلا اشاره انتقادی به روابط زوج های طبقه متوسط و مرفه جامعه از ویژگی های نمایشنامه نویسان و خیلی از فیلمسازان نیویورکی از وودی آلن تا نوآ بومباک است و البته یکی از محبوب ترین مضامین در کارنامه وودی آلن.

اشلی و گتسبی برای یک آخر هفته به نیویورک می فرایند. گتسبی خودش را در شهرش می بیند و متوجه می گردد که برای او زندگی واقعی در نیویورک معنا پیدا می نماید. در ترافیک و دود و دم و شلوغی های محله های نیویورک. اشلی اما در این شهر گم می گردد. از خودش غافل می گردد و زرق و برق ها او را از خود بی خود می نمایند.

وودی آلن طبق معمول دیالوگ نویسی و به خصوص نریشن نویسی درخشانی دارد. قهرمانش گاهی یادآور خود وودی آلن در فیلم های دهه هفتادی اش می گردد. همان قدر انتقادی نسبت به جامعه اطرافش با همان شوخی های تلخ و گزنده. با این تفاوت که تیموتی شالامه به لحاظ فیزیکی جذاب تر و ظریف تر است. وودی آلن از ظرافت های شالامه خیلی خوب استفاده می نماید. وقتی بازی خوب شالامه را در فیلم یک روز بارانی در نیویورک دیدم تاسف خوردم که او بعد از بازی در این فیلم و تحت تاثیر جنبش های هالیوودی پرزرق و برق به وودی آلن تاخته بود و از بازی در فیلم او ابراز نارضایتی و شرمندگی نموده بود. وودی آلن فرصتی در اختیار شالامه قرار داد تا نقش یک جوان رمانتیک روشنفکر را در کمال جذابیت ایفا نماید.

نسبت گتسبی با مدرسه ای که می رود و سرگردانی اش در نیویورک گاهی یادآور هولدن کالفیلد ناطور دشت جی.دی.سلینجر می گردد. تصمیم نهایی اش هم شبیه کارهای هولدن است. انتخاب نام غیرمعمول گتسبی هم برای او که بدون شک ارجاعی به فیلم گتسبی بزرگ دارد از آن کارهای وودی آلنی است. گتسبی همه چیز دارد اما زنی را که دوست دارد نمی تواند کنار خودش نگهدارد. او را به زرق و برق یک بازیگر مشهور می بازد.

به جز بازی احساس برانگیز و دوست داشتنی تیموتی شالامه، ال فانینگ و سلنا گومز هم بازی های خوبی دارند. فانینگ در نقش دخترک کمی خنگ زیبا کاملا باورپذیر است و سلنا گومز هم نهایت کوشش اش را نموده تا چن به عنوان یک دختر نیویورکی طعنه زن نکات جذابی داشته باشد که برایمان محبوب گردد. هر چند شخصیت پردازی چن آن قدر زیر سایه گتسبی است که به جز کل کل های بامزه اش با گتسبی کلا آن قدر خودی نشان نمی دهد در نتیجه هر چند سکانس پایانی را انتظار می کشیم و حتی مسرور مان می نماید اما به لحاظ منطقی چندان باورپذیر از کار درنمی آید.

به لحاظ بصری از آن فیلم هایی است که چشم تان را نوازش می دهد. سرسبزی سنترال پارک، درختان و کوچه های نیویورک زیر باران، خانه ها و هتل های مجلل چشم نواز. پسرک جوانی در یک کت و شلوار راحت و ظریف. بدون تاکید اضافه روی میزانسن ها یا خودنمایی وودی آلن در هفتاد و چند سالگی اش استادی و مهارت خودش را نشان می دهد. وودی آلن یاد می دهد که چه طور می گردد یک فیلم دلپذیر ساخت. فیلمی که شاهکار نیست و با شاهکارهای خود وودی آلن هم فاصله اش زیاد است اما دوست داشتنی است و حالتان را خوب می نماید و بعد از تماشایش حسی از سبکباری و لذت به شما دست می دهد.

معرفی فیلم هایی که حالتان را خوب می نماید؛ کمدی که تحویلش نگرفتند

نقد فیلم یک روز بارانی در نیویورک بازتاب دیدگاه های شخصی نویسنده است و لزوما موضع خبرنگاران مگ نیست.

منبع: دیجیکالا مگ
انتشار: 19 فروردین 1399 بروزرسانی: 6 مهر 1399 گردآورنده: barazali.ir شناسه مطلب: 1018

به "نقد فیلم یک روز بارانی در نیویورک؛ وودی آلن به خانه می رود" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "نقد فیلم یک روز بارانی در نیویورک؛ وودی آلن به خانه می رود"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید