پروتئینی که طول عمر انسان را 7 سال بیشتر می نماید - بارازعلی

به گزارش خبرنگاران ، این مطالعه که در مجله Cell Metabolism منتشر شده است، بر سلول هایی متمرکز است که پروتئینی به نام p21 را به شدت بیان می نمایند. این سلول ها با افزایش سن در بافت های مختلف تجمع می یابند و به نظر می رسد که به زوال مرتبط با افزایش سن یاری می نمایند. با از بین بردن دوره ای این سلول ها در موش ها، دانشمندان توانستند به طور میانه 9 درصد عمر این حیوانات را افزایش دهند. این معادل حدود هفت سال در انسان است. مهمتر از آن، موش ها در طول عمر خود سالم تر و از نظر جسمی توانایی بیشتری داشتند.

به نقل از ایسنا، این یافته به یک چالش حیاتی در علم پیری می پردازد. اینکه چگونه می توان طول عمر را افزایش داد و به طور همزمان کیفیت زندگی را بهبود بخشید. در حال حاضر، اغلب بین مدت زمان زندگی افراد و مدت زمانی که در سلامت کامل زندگی می نمایند، فاصله وجود دارد. در بعضی از کشورها، امید به زندگی سریع تر از طول عمر در حال افزایش است، به این معنی که مردم عمر طولانی تری دارند اما زمان بیشتری را با شرایط سلامتی ضعیف می گذرانند.

هدف قرار دادن سلول های p21 در موش

آنچه این مطالعه را به طور ویژه ای قابل توجه می نماید، روش جامعی است که محققان سلامت موش ها را با آن ارزیابی کردند. آنها به جای مقدار گیری طول عمر یا آنالیز سلامت در یک مقطع زمانی، عملکرد فیزیکی موش ها را تا زمان مرگ طبیعی هر ماه پیگیری کردند. این به آنها اجازه داد تا نشان دهند که این درمان باعث بهبود سلامت در تمام طول عمر به جامانده و نه فقط به طور موقت، شده است.

برای دستیابی به این نتایج قابل توجه، محققان از یک رویکرد نوآورانه استفاده کردند. آن ها از موش های اصلاح شده ژنتیکی استفاده کردند که به آن ها اجازه می دهد به طور خاص سلول های p21 را هدف قرار داده و از بین ببرند. این موش ها با یک اصلاح ژنتیکی طراحی شده اند که وقتی فعال می گردد، باعث می گردد سلول های p21 تخریب شوند. دانشمندان مداخله خود را زمانی شروع کردند که موش ها 20 ماهه بودند که معادل حدود 60 تا 65 سالگی انسان است.

یک بار در ماه، محققان دارویی به نام تاموکسیفن را به موش ها تزریق می کردند. در موش های تحت درمان، این دارو باعث از بین رفتن سلول های p21 شد. موش های گروه کنترل همان دارو را دریافت کردند، اما فاقد اصلاح ژنتیکی بودند، بنابراین سلول های p21 دست نخورده باقی ماندند.

چشمه جوانی

موش های تحت درمان در مقایسه با موش های درمان نشده، قدرت بیشتر و سرعت بالاتر نشان دادند. بعلاوه عملکرد قلب آنها بهبود یافته، تحمل گلوکز و حساسیت به انسولین بهتر و کبد سالم تری داشتند. همه این مزایا حتی تا ماه های آخر زندگی ادامه یافت و نشان دهنده افزایش واقعی طول عمر بود.

جالب اینجاست که به نظر نمی رسد این درمان از هیچ بیماری خاصی جلوگیری کند. در عوض، به نظر می رسد که روند کلی پیری را آهسته می نماید و منجر به سلامت بهتر در سیستم های مختلف بدن می گردد. این نتایج با این ایده که هدف قرار دادن فرآیندهای اساسی پیری می تواند مؤثرتر از کوشش برای درمان بیماری های مرتبط با سن باشد، مطابقت دارد.

محققان معتقدند رویکرد آنها با کاهش التهاب مزمن مرتبط با افزایش سن کار می نماید. به نظر می رسد سلول های p21 سیگنال های التهابی فراوری می نمایند که می توانند التهاب را در سراسر بدن توسعه داده و تقویت نمایند. با از بین بردن دوره ای این سلول ها، درمان ممکن است این التهاب مضر را کاهش دهد.

بهبود طول عمر انسان

اگر بتوان نتایج مشابهی را در انسان ها به دست آورد، این یافته ها می تواند منجر به بهبود قابل توجهی در کیفیت زندگی افراد مسن گردد. تصور کنید که بتوانید سال ها بیشتر از آنچه در حال حاضر ممکن است از نظر جسمی فعال و از نظر ذهنی آماده و مستقل بمانید. تأثیرات مالی و اجتماعی آن نیز بسیار زیاد خواهد بود و به طور بالقوه هزینه های مراقبت های بهداشتی کاهش خواهد یافت.

البته ما هنوز تا رسیدن به این هدف در انسان فاصله زیادی داریم. اما این مطالعه جهت گیری نو و هیجان انگیزی را برای تحقیقات ضد پیری ارائه می دهد.

5858