موناکو خاک خود را در دریا توسعه می دهد - بارازعلی

این برنامه به موناکو یاری خواهد نمود تا پذیرای ساکنان تازه باشد، ساکنانی که از سال 2006 تا به امروز ششصد تن دیگر به تعداد آنها در این شاهزاده نشین افزوده شده است.

میشل روژه، وزیر کشور موناکو در این باره می گوید: کشورهایی که بتوانند بدونِ جنگ و پریشانی به خاکشان چیزی اضافه نمایند زیاد نیستند. از آنجاکه ما روی دو کیلومتر مربع خاک، جا کم داریم و چون ساختن بناهای چند طبقه و یا زیرزمینی جوابگوی احتیاج ما به مسکن نیست و بعلاوه بناهای فعلی برای ساکنان تازه کشور کافی نیست، موناکو به این توسعه خاک احتیاج دارد.

کار باید در یک چهارم سرانجامی سال 2016 با جابجا کردن گونه های گیاهی و جانوری دریایی و قرار دادنِ آنها در زیستگاههای طبیعی نزدیک شروع گردد. صفحاتِ خاصی، محدوده کار را می پوشانند تا از تأثیرات زیست محیطی ساخت و ساز بکاهند.

ابتدا ماسه نرم کف دریا برداشته می گردد تا به سطح صخره ای زیر آن برسند. سپس سازه های بتونی روی سطح سخت سوار شده، دیواره ای محافظ را بنا خواهند کرد. سطح بیرونی این دیواره ها با زندگی موجودات دریایی سازگار خواهد بود. آنگاه، پیرامون دیواره های بتونی ماسه ریخته می گردد تا این شبه جزیره ساختگی تکمیل گردد. پس از سرانجام این کار، مرحله ساخت و ساز شهری را می توان شروع کرد.

وزیر کشور موناکو می افزاید: موناکو مالک این شبه جزیره خواهد بود، در این منطقه چندین راستا پیاده روی، چند باغ، یک راستا پیاده روی ساحل، پارکینگ و چندین فضای عمومی ساخته خواهد شد. شش هکتار به خاک کشور افزوده خواهد شد و این کار هیچ هزینه ای برای دولت نخواهد داشت.

هزینه این پروژه دو میلیارد یورویی به تمامی از سوی شرکتهای خصوصی تأمین می گردد. این شرکتها سود خود را از فروشِ سوییت های لوکس، ویلاها و فضاهای تجاری که روی هم شصت هزار متر مربع وسعت دارند، کسب خواهند کرد. در میان معماران، چهره معروفی همانند رنزو پیانو هم دیده می گردد.

او که قرار است در ورودیِ ساحلِ تازه، یک بنای نمادین خواهد بسازد درباره هماهنگی این بنا با محیط زیست می گوید: همانطور که یک قایق، به خودیِ خود حافظ محیط زیست است، ساختمانی که به مصاحبه با دریا می نشیند هم باید پاسدار محیط زیست باشد. این ساختمان باید از نظر انرژی، به جای حس سنگینی و ثقل، احساس سبکی را القا کند. ساختمان باید بتواند انرژی آفتاب را با صفحات خورشیدی جذب کند و باید بتواند با دریا تبادل گرمایی برقرار کند.

آفتاب و دریا می توانند چهل درصد از انرژیِ مورد احتیاج این ناحیه تازه را تأمین نمایند. سالن همایش گریمالدی که پانزده سال پیش در موناکو ساخته شده الگوی این کار است.

آلن مِلکونیان، مدیر ساختمان گریمالدی می گوید: فرآیندی که ما برای جذب و دفع کالری آب از آن استفاده می کنیم، یک فرآیند پیشرو است. ما کالری های آب را در مخازن دریایی به دام می اندازیم و بعد آنها را به سوی پمپهای تهویه که گرما و سرما فراوری می نمایند، می رانیم.

این ساختمان هفت طبقه زیرزمینی دارد و سیستم تهویه هوای آن که 75 هزار متر مکعب هوا را سرد و گرم می نماید،اینجا در زیر سطح دریا واقع شده است.

آقای مِلکونیان می گوید: ما به اینجا می گوییم کلیسای جامع. چون همه این لوله های عظیم که دور و بر ما هستند شما را به یاد لوله های عظیم اُرگ کلیسا می اندازند.

استفاده از این فرآیند، به نظر سازندگان شبه جزیره مصنوعی بدیهی رسید زیرا آنها گذشته از چالشهایی که ساخت و ساز روی دریا برایشان دارد، آرزو دارند، فناوری و زیبایی شناسی را با حفظ محیط زیست آشتی دهند.

رنزو پیانو می افزاید: همه، رویای معماری روی آب را دارند. اما مردمی که در ساحل قدم می زنند باید بتوانند دریا را ببینند. پس این بنا باید شناور باشد، باید بالای سطح آب قرار بگیرد. ساختمانی که خود او طراحی نموده است، روی ستونهایی به بلندای پنج متر قرار می گیرد.