همرفیق چگونه ترکاند؟ تاک شو با طعم شهاب - بارازعلی

مسعود میر در روزنامه همشهری نوشت: فندک تب دارش را در جیبش گذاشت و راهی تجربه عاشقی و عرفان شد. قباد مست عشق شده بود و وقتی آن سوی مرزها، هنر و حرفه اش را با شمس تبریز قسمت می کرد از یاد نبرد که میلیون ها ایرانی برای مهربانی و لبخند و صداقتش او را عاشقانه دوست دارند. شاید به همین علت بود که درست در همان روز هایی که عکسش با رابرت دنیرو در فضای مجازی دست به دست می شد و قلب می گرفت و خبر فعالیت های سینمایی اش در آمریکا عینیت می یافت تصمیم گرفت تا با مردمش رودررو صحبت کند. شهاب دنباله دار آسمان سینمای ایران با آن همه مرغوبیت در نقش آفرینی و تردستی در شکار جایزه ترجیح داد تا در روز های دوری آدم ها از هم به دوربین نگاه کند و از رفاقت و نزدیکی دل ها بگوید.

اینگونه بود که از چند ماه پیش نام یک برنامه تبادل نظر محور در فضای مجازی بسیار تکرار شد: همرفیق. حالا همرفیق چه بود؟ آخرین تجربه کاری شهاب حسینی که نخستین قسمت آن پنجشنبه شب با حضور یکی دیگر از ستاره های سینمای ایران به اسم مهمان، خیلی ها را در فضای مجازی به سوی واقعیت دوستی و رفاقت سوق داد تا حرف شهاب حسینی تعبیر شود که: فهمیدم تأثیر گذاری حضور در اینجا و ارتباط چهره به چهره با شما بیشتر است تا بازی در یک سریال یا فیلم و ایفای یک نقش.

هدف برنامه همرفیق این است در این روز هایی که جسم هایمان از هم دور است، دل ها به هم نزدیک شود و باعث همبستگی در جامعه شویم. این حرف شاید دنباله همان حرف های شهاب حسینی در ایام جشنواره فیلم فجر سال گذشته بود که تحریم جشنواره را منجر به ایجاد دودستگی و افتراق بیشتر در جامعه می خواند.

اکسیژن برای رفاقت

بیش از یک دهه از آخرین اجرای شهاب حسینی به اسم مجری یک ویژه برنامه نوروزی در تلویزیون می گذرد. او البته با اکسیژن جهت موفقیت در اجرای یک برنامه را به خوبی پشت سر گذاشته بود، ولی بعد از آن برنامه نوروزی دیگر سراغ اجرا نرفته بود تا اینکه در اوج معروفیت به اسم بازیگر سینما، حالا دوباره بدل شده به یک مجری آن هم در برنامه ای گفت وگومحور.

حسینی از همان ابتدا بنا را بر این گذاشته بود تا در روز هایی که مجریان تاک شو ها عموما با مچ گیری و یا در تنگنا قرار دادن مهمانان و گاهی هم با شیطنت های کلامی بی علت و سطحی در پی جذب تماشاگر برای خود و برنامه شان هستند پیش از هر چیز یک میزبان خوب باشد. او تأکید دارد که لودگی نکند و با پرهیز از اذیت کردن مهمان در گفت وگوهایش موجب شود تا مهمان بتواند خوب حرف بزند و البته حرف خوب بزند.

همرفیق، هم رقیب

همرفیق از کنارگذر جهتی آمده که در آن شب های شیشه ای و دورهمی ها مخاطب جذب کردند، از تلاشی به محصول رسیده که نداشتن ظرفیت فراگیر پخش تلویزیونی را به جان خرید، اما بنا را گذاشت بر جذب تماشاگری که می خواهد دیگر حرف های کلیشه ای و مهمانان همیشگی را نشنود و نبیند.

اینگونه بود که همرفیق سیاست را منها کرد و در عوض سراغ مهمان هایی رفت که یا جایی در تلویزیون ندارند یا خودشان علاقه ای به حضور در آن ندارند. کنار این گفت و شنود شهاب با مهمانان البته بساط موسیقی زنده هم با حضور اهالی بمرانی برقرار است. با همین سلیقه و وسواس است که حالا بعد از انتشار نخستین قسمت از همرفیق در یک پلتفرم نمایش آنلاین، تلویزیون به راحتی جاماند و هرچند گروهی در فضای مجازی معتقدند که شهاب به اسم مجری کم حرف بوده و چالش جدی برای تبادل نظر با مهمانش ایجاد ننموده، اما به گواه سازندگان این برنامه و به رسم استاندارد چنین برنامه هایی باید پذیرفت که نخستین قسمت را نباید به اسم معیار قضاوت یک برنامه انتخاب کرد.

شهاب حسینی تصمیم خودش را عملی نموده است و در این روز های تلخ و البته آغشته به کرونا ترجیح داده تا به جای ایفای نقش در ده ها پیشنهاد سینمایی که به او می شود با مردمی که موفقیت هایش را مرهون آن ها می داند حرف بزند. حسینی که به گفته خودش انتخاب نقش در این روز ها برایش سخت شده و ترجیح می دهد در فیلم هایی که آن ها را دوست ندارد بازی نکند حالا از رفاقت می گوید و مهمانانش را هم به این سمت و سو و با این هدف انتخاب نموده تا رفاقت دوباره از پستو های خاک گرفته فکر های درگیر روزمرگی بیرون کشیده شود. این فرمول شهاب سینما برای برون رفت از شرایط این روزهاست، فرمولی که به گواه روابط عمومی همرفیق باهزینه ای کمتر از تاک شو های تلویزیونی مانند دورهمی ساخته می شود و می خواهد در تکثیر محبت و رفاقت بکوشد.

روزنه امید در دوران احتیاط و ابتذال

حسین لامعی در سینما دیلی نوشت: یک- دیکته نانوشته غلط ندارد. همرفیقِ شهاب حسینی در قسمت اول، بی عیب و نقص نبود و ضعف های عظیم و کوچک خود را داشت که برای برنامه ای ارجینال و نوپا، این موضوع طبیعی است. اما آنچه در شناخت و تحلیلِ برآیندِ کلّیِ یک برنامه اولویت است، درکِ نگاه و فرم و ترسیمِ دورنمای آن برنامه است.

از این دریچه، قسمت اول همرفیق بسیار امیدوارکننده بود. برنامه ای خوش رنگ و سرپا که لحظه ای از ریتم نمی افتد و با دکوری شیک، نورپردازی ای تمیز، قاب های متنوع و به مقدار، صدابرداری ای حرفه ای و با یک گروه بمرانی مجذوب کننده و منحصر به فرد، بالاتر از سطح تمام برنامه های اینترنتی می ایستد.

دو- برگ برنده یک برنامه گفت وگومحور، سمپات بودن مجری برنامه است. یعنی اگر مجری یک برنامه بالذات و بالقوه، برای مخاطبان دلنشین باشد، آن برنامه همان ابتدای کار نیمی از راه موفقیت را رفته است. همرفیق این ویژگی را تمام و کمال داراست. همانطور که نوید محمدزاده گفت و به درستی گفت، شهاب حسینی را نه فقط دوربینِ سینما، که چشمِ مخاطب هم دوست می دارد.

شهاب حسینی، هنوز و همچنان در چشم مَردم نجیب و محبوب است و در قسمت اولِ همرفیق، در کنار این محبوبیت و سمپات بودن، شوخی طبعی و حاضرجوابی و هوش بالایش، و استایلِ آموزگاری و صداقت کلام اش، بیش از هر زمان دیگری برای مخاطبان، محترم می نمایَد و باورپذیر.

سه- همرفیقِ قسمتِ اول، اما ضعف های خودش را داشت. پرداختِ سوژه و طراحیِ سوال در این قسمت، بسیار ضعیف و ناکارآمد است و این، آشکارا به ضعفِ اتاق فکر این برنامه بازمی شود. شهاب حسینی در طول این قسمت، هم سوالات محدود و معدود و بسیار اندکی در اختیارش بود، هم سوژه ها و مباحثِ ایزوله و بسته ای را به روی مهمانِ خود گشود.

گویی شهاب حسینی به اسم یک مجری -در حوزه محتوا- بدون در اختیار داشتنِ سوال و سوژه های دقیق و منسجم به روی استیج رفت و به همین علت، هیچ کدام از مباحثِ مطرح شده در برنامه، آنچنان که باید و شاید به عمق و تکامل نمی رسند و ایضا، برنامه به صورت دایره وار، هربار که کمی پیش می رود، دچار سکته میشود و سریعاً به نقطه ابتداییِ خود بازمی شود.

چهار- در دوگانه مجری/مهمانِ قسمت اول همرفیق، بیش از نود درصدِ تایم، در اختیار مهمانِ برنامه بود تا آنجا که نوید محمدزاده گاهاً بدون وقفه، رشته کلامش بیش از ده دقیقه به درازا می انجامید. این برای یک برنامه گفت وگومحور، ریسک بسیار عظیمی است که می تواند هم برنامه را از ریتم بیندازد، هم مخاطب را خسته و دلزده کند، و هم باعث شلخته به نظر رسیدن برنامه شود. همرفیقِ قسمت اول، اما استثنائن دچار این سقوط نشد، و کاراکترِ صمیمی و مجذوب کننده نوید محمدزاده در کنار لحنِ ارجینال و پُرشورش، برنامه را نجات می دهد.

نوید محمدزاده در همرفیق، به حدی صمیمی و راحت و شوخ و دقیق و مسلّط سخت گفت که میتوان حتی متصور بود که اگر برنامه تا ساعاتی دیگر ادامه میافت، باز بخش عظیمی از مخاطبان پای برنامه بنشینند. اما سوال این است که آیا دیگر مهمانان همرفیق، مقدار مجذوب کنندهیت و صمیمیت و قدرتِ کلام محمدزاده را دارند؟ آیا دیگر مهمانانِ همرفیق می توانند همانند نوید محمدزاده یک تنه ریتم برنامه را نگه دارند؟ بعید به نظر میرسد.

پنج- در دورانی که برنامه های گفت وگومحورِ صداوسیما، یکی از یکی محتاط تر و کلیشه ترند و در دورانی که برنامه های اینترنتی یکی از یکی مبتذل تر و سطح پایین ترند؛ همرفیق، روزنه امیدی در این اتمسفر و فضاست. به شخصه بر این گمانم که وظیفه ما و وظیفه تمام رسانه های مستقل، حمایت از چنین برنامه هایی است. برنامه هایی شخصی و مستقل و مولف محور، که پای ساختارش فکر شده و برای تولیدش، جماعت بسیاری زحمت کشیده اند.

امید میرود که همرفیق در گذر زمان پخته تر، شجاع تر، صریح تر و مجذوب کننده تر شود و با طراحی سوالاتِ متفاوت و مباحث و آیتم های متنوع، به عمقِ بیشتر و ارتفاع بالاتری برسد. این، خواسته مَردمی است که سال های سال، نه در تلویزیون، و نه در شبکه های اجتماعی، حتی به مقدار انگشتان یک دست، برنامه گفت محورِ پُرمغزِ سرپا و جان دار ندیده اند.

سازندگان همرفیق درباره مهمانان قسمت های بعدی برنامه به همشهری گفتند: تا کنون 25 قسمت از همرفیق ضبط و چندین قسمت هم برای گرفتن مجوز و پخش در هفته های آینده در اختیار ساترا قرار داده شده است. چند قسمت به جامانده را هم به زودی ضبط می کنیم و می توانیم نام چند مهمان در قسمت های آینده همرفیق را در اختیارتان بگذاریم. مخاطبان در قسمت های بعدی گفت وگوی شهاب حسینی با محسن تنابنده، احمدرضا عابدزاده، سارا بهرامی، جواد عزتی و هوتن صبور را البته بدون ترتیب مشاهده خواهند کرد.

قرار است در همین یکی دو روز شرایط حضور عادل فردوسی پور هم در یکی از قسمت های به جامانده همرفیق نهایی شود، اما فارغ از نام این مهمانان به همراهان همرفیق این قول را می دهیم که مهمانانی را برای گفتن از رفاقت به برنامه دعوت نموده ایم که به اصطلاح آدم حسابی و درجه یک و در حوزه خودشان طراز اول باشند.