ماجرای باورنکردنی گم شدن بمب اتمی در آمریکا! - بارازعلی

در پنجم فوریه 1958، دو جت نیروی هوایی در حین یک مأموریت آموزشی در هوا با هم برخورد کردند. بمب افکن استراتژیک B-47 یک بمب هسته ای مارک 15 را حمل می کرد. برای بیش از دو ماه، غواصان نیروی هوایی و نیروی دریایی منطقه ای به مساحت 40 کیلومتر مربع را در واساو ساوند، خلیجی در اقیانوس اطلس در نزدیکی ساوانا جستجو کردند، اما آنها هرگز بمب هسته ای را پیدا نکردند.

چهل سال بعد، یک افسر بازنشسته نیروی هوایی که داستان های روزنامه در خصوص بمب گم شده را از دوران کودکی خود به یاد می آورد، آغاز به جستجو برای آن کرد.

استفان شوارتز، نویسنده کتاب ممیزی اتمی: هزینه ها و پیامدهای سلاح های هسته ای ایالات متحده از سال 1940 می گوید: این میراث جنگ سرد است.

او می افزاید: این به نوعی دور زدن در آن منطقه است تا یادآوری کند که چقدر چیزها نامرتب بودند و چقدر خطرناک.

اما بعضی کارشناسان می گویند حتی اگر کسی بمب را پیدا کند، بهتر است آن را دفن کند.

بر اساس گزارشی که در سال 2001 در خصوص حادثه تایبی منتشر شد، در زمان برخورد، روش معمول برای خلبانان نیروی هوایی در مأموریت های آموزشی، حمل بمب در هواپیما بود.

هدف از این ماموریت آموزشی، شبیه سازی حمله هسته ای به اتحاد جماهیر شوروی بود. آنها پرواز بر فراز شهرهای مختلف ایالات متحده را تمرین کردند تا ببینند آیا پرتو الکترونیکی به هدف خود می رسد یا خیر.

سرگرد هوارد ریچاردسون با پرواز یک B-47 حامل این سلاح، ماموریت خود را به انتها رساند. در همین حین، خلبان دیگری به نام ستوان کلارنس استوارت با یک F-86 در ماموریت آموزشی خود برای رهگیری جت ها بود. اما رادار استوارت متوجه نشد که دو B-47 وجود دارد و او و ریچاردسون با هم برخورد کردند.

همه از سقوط جان سالم به در بردند. استوارت بیرون پرید، اما ریچاردسون متوجه شد که با وزن سلاحی که حمل می نماید، نمی تواند هواپیمای آسیب دیده خود را روی باند در حال ساخت پایگاه نیروی هوایی فرود بیاورد. او به سمت اقیانوس حرکت کرد، بمب هسته ای را از ارتفاع حدود 2200 متری پرتاب کرد و B-47 را به سلامت فرود آورد.

بر اساس گزارش سال 2001، خدمه هواپیما پس از آن انفجاری را مشاهده نکردند. اما در سال 2008، ریچاردسون در مقاله ای نوشت که او و دیگر سرنشینان ممکن است انفجار بمب را ندیده باشند، زیرا او هواپیما را چرخانده است.

در سال 2004، ریچاردسون به سی بی اس نیوز گفت که از انداختن بمب به علت مشکلاتی که ایجاد نموده، پشیمان است.

او گفت: چیزی که باید به خاظر من را به یاد بیاورند فرود سالم آن هواپیما است، اما من حدس می زنم این بمب همان چیزی است که من را به خاطرش به یاد خواهند آورد.

برای هفته ها پس از برخورد، حدود 100 غواص نیروی دریایی با استفاده از سونار دستی (دستگاه ردیبا صوتی) در پی این سلاح بودند. در آن موقع، بالگردها و کشتی ها سواحل و مرداب ها را جست وجو کردند.

در 16 آوریل 1958، ارتش تصمیم گرفت که اعلام کند، بمب به طور جبران ناپذیری گم شده است. در آن موقع، نیروی هوایی گفت که این سلاح به طور کامل مونتاژ نشده است و خطر انفجار یا رادیواکتیویته وجود ندارد.

در آن موقع، این فناوری به سمت سلاح های هسته ای مهر و موم شده پیشرفت ننموده بود.

شوارتز گفت: پلوتونیوم جدا از محفظه بمب و مواد منفجره ای بود که باعث انفجار می گردد. این سلاح تنها زمانی کامل خواهد بود که کپسول یا هسته پلوتونیوم داخل آن باشد.

کمتر از یک ماه پس از اینکه ریچاردسون بمب تایبی را پرتاب کرد، B-47 دیگری به طور تصادفی یک سلاح هسته ای را در کارولینای جنوبی انداخت. این بمب حاوی پلوتونیوم نبود، اما دهانه ای 15 متری در حیاط یک خانواده به جا گذاشت. چند نفر از اعضای خانواده جراحات جزئی داشتند، اما همه جان سالم به در بردند.

5858