کمی آشنایی با نژاد و انسان های نخستین چینی - بارازعلی

با تور چین سفری خاطره انگیز را تجربه کنید.

چین باستان تمدنی کهن دارد. پیشینه این تمدن با بیش از هفت هزار سال، از قدیمی ترین تمدن های موجود و ادامه دار تاریخ بشریت است.

نخستین تمدن های چین در حاشیه رودهای یانگ تسه و رود زرد شکل گرفت. یافته های مربوط به 5000 سال پیش از میلاد، نشان می دهد که ساکنان چین در ابتدا در دره یانگ تسه ساکن شده و به کشاورزی پرداخته اند. آنها آبادی هایی پدید آورده و برنج کاری را توسعه داده اند. اما هوای شمال چین برای کشت برنج بسیار سرد بود، در دره رود زرد خوانگ خه ارزن کاشته می شد.

در این منطقه، فرهنگی سر بر آورد که آن را به افتخار روستایی از استان خی نن، فرهنگ یانگ شائو نامیده اند. چرا که در سال 1921 میلادی، بقایایی از سکونت انسان ها در این منطقه به دست آمد که نشان دهنده دوران اوج و شکوفایی این فرهنگ در سالهای 5000 تا 3000 پیش از میلاد بود.

در اواسط قرن بیستم، باستان شناسان توانستند روستای 6000 ساله بانپو را از زیر خاک بیرون آوردند. در این منطقه، پایه ساختمان های متعدد، محل روشن نمودن آتش، انبارهای مواد غذایی، ظروف سفالی و چندین گور حاوی اسکلت شناسایی شد.

نژاد مردم چین

در کشور چین پنج نژاد زندگی می نمایند. هن نژاد اصلی چین است. من یک نژاد منچوری است. مُون نژاد مغولی، جان نژاد تبتی و خُواری شامل ترک های مسلمان می باشد.

زبان و خط چینی

خط چینی ها خطی تصویری یعنی در حد نقش و نقاشی است و در حال حاضر خط اندیشه نگاری است که از نظر شکل لغات با خطوط تصویری تفاوتی ندارد.

چینی ها با همان قلمی که خط می نویسند نقاشی هم می کشند. بنابراین خط چینی یک نوع نقاشی است. صحبت کردن به زبان چینی از لحاظ لغات و دستور بسیار ساده است چون یک کلمه هم می تواند فعل باشد و هم اسم و هم صفت. در واقع قیود زمان و مکان هستند که جملات را به گذشته، حال و آینده می رساند. ولی به دلیل اینکه بیش از پنج هزار کلمه در این زبان وجود دارد، نوشتن آن مشکل است.

داستان انسان پکن

از حفاری سراسری چین مدت زمان زیادی نمی گذرد. آنها در طی سال های اخیر به اکتشافات زیادی دست زده اند. یکی از این کشفیات مربوط به انسان پکن است که در محل جو-گو-تین در 60 کیلومتری پکن پیدا شده اند. نظرات باستان شناسان در خصوص قدمت این انسان 500 هزار سال پیش است. این انسان از نظر شکل و قیافه گویای نژاد زرد است.

در سال 1914 در حوزه رودخانه زرد در شمال چین، نمونه های زیادی از پستان داران فسیل شده کشف شد که چینی ها به علت عدم آگاهی به آن تپه، تپه استخوان اژدها می گفتند و در سال 1922 یک هیات سوئدی به سرپرستی آندرسون در 60 کیلومتری پکن به حفاری و کاوش پرداختند و همراه با یک متخصص دیرینه شناسی آمریکایی، به چندین دندان برخورد کردند که محل کشف آنها جوگوتین است. آنها در سال 1928 میلادی بقایای یک جسد فسیل شده را نیز در اطراف پکن کشف نمودند.

در انتهای یک غار که به علت فشار مواد رسوبی از بین رفته بود، جمجمه یک انسان کشف شده. آنها آن را با دندان هایی که قبلاً پیدا نموده بودند متصل کردند و نام انسان پکن را بر آن نهادند. البته در این محل جوگوتین فسیل گوزن ها و کفتار، خرس و انواع پستانداران کوچک نیز یافت شده و در سال 1931 بر اثر کاوش ها چند قطعه کوارتز تراشیده شده نیز در کنار این جمجمه پیدا کردند. سپس دیگر تردیدها رفع شد که انسان پکن از گونه انسان است نه میمون. چراکه یکی از نشانه های انسان های اولیه، استفاده از ابزار و آتش است.

ویژگی های انسان پکن

• در غار زندگی می نموده و از آتش برای گرم کردن و پختن گوشت و دور کردن حیوانات وحشی استفاده می نموده
• از کوارتز و یک نوع سنگ آتش زنه ابزار می ساختند.
• استخوان های کرگدن، خرس، فیل شتر و گوزن در غار زیاد کشف شده و بیشترین مربوط به گوزن بوده است.
• از گیاهان نیز استفاده می نموده چون آثاری نباتی در آنجا بدست آمده است
• گفته شده است که انسان پکن احتمالاً آدم خوار هم بوده چون غالب جمجمه های یافت شده در غارها در اثر ضربات شدید خرد شده و مغز آنها مورد استفاده قرار گرفته است. این آدم خواری ممکن است به علت عدم دسترسی به غذا باشد.