زمین سوخته ای که به دست دولت بعدی می رسد - بارازعلی

به گزارش گروه مالی خبرنگاران، تقریباً طی هفت سال گذشته هیچ عملیات توسعه ای در حوزه نفت و گاز انجام نشده است؛ هرچه بوده، تکمیل پروژه هایی بوده که یا بین المللی بوده اند یا میزان پیشرفت فیزیکی آن ها بالای 70 درصد بوده است. به همین دلیل است که پروژه هایی مثل میدان گازی کیش، ال ان جی خارک، ایران ال ان جی و ... مسکوت ماندند و هنوز هم تکلیفشان تعیین نیست. هیچ ظرفیت سازی برای فراوری نفت و گاز صورت نگرفته است و دولت بعدی، زمین سوخته ای را تحویل می گیرد که نه تنها هیچ افزایشی نداشته، بلکه به دلیل سهل انگاری و بی تفاوتی های وزارت نفت با کاهش روبرو می گردد. این را خود وزیر نفت و سایر مسئولان وزارت نفت هم اذعان نموده اند که از سال 1402 کاهش فراوری، به ویژه در پارس جنوبی شروع خواهد شد.

قطعاً وقتی چنین اتفاقی رخ دهد، مسئولان فعلی که سال های آینده هیچ سمتی ندارند، لب به انتقاد باز می نمایند که دولت حاکم، دستاورد های دولت یازدهم را بر باد داده است. آن ها خواهند گفت که در دوره گذشته، ظرفیت فراوری نفت 8/ 3 میلیون بشکه و ظرفیت فراوری گاز یک میلیارد مترمکعب در روز بود، اما همه این دستاورد ها با سوءمدیریت ها بر باد رفته است!

مطمئناً شاهد این توجیهات و قهرمان سازی ها خواهیم بود، اما نکته اصلی اینجاست که چه کسی مسئول این عقب ماندگی است. اندکی آشنایی با حوزه نفت کفایت می نماید تا بدانیم اگر دولت مستقر برای افزایش ظرفیت فراوری و نفت عملکرد بهتری می داشت، هیچ نگرانی از آینده وجود نداشت، ولی چه می توان کرد که تحریم ها تبدیل به بهانه ای شده برای فرار از پاسخ به سوءمدیریت ها.

وزارت نفت معتقد است کویر نفت را باید در ظرف زمان، گلستان دید. استدلال این وزارتخانه می گوید اگر سرمایه گذاری در نفت ننشسته و اگر ظرفیت سازی در حوزه نفت و گاز وجود ندارد، به دلیل تحریم هایی است که به کشور تحمیل شده است. اما نمی گویند در دوره گذشته، تحریم های بیشتری بر کشور حاکم شد، ولی بیشترین حجم سرمایه گذاری در میادین نفتی و گازی صورت گرفت. قرارداد های میادین آزادگان شمالی، آزادگان جنوبی و یادآوران با چینی ها درست در اوج تحریم ها امضا و اجرایی شد و فاز های پارس جنوبی، میدان یاران، پروژه کیش و... توسط منابع داخلی توسعه یافت. اگر دولت گذشته نیز مانند دولت فعلی فکر می کرد، امروز نه خبری از ظرفیت فراوری 8/ 3 میلیون بشکه ای بود و 9 میلیاردی شدن فراوری گاز. در واقع، دولت قبلی برای روحانی کاشت و دولت یازدهم و دوازدهم نیز آن را برداشت کرد، اما سؤال اینجاست که این دولت چه چیزی برای آینده کاشته است؟

پاسخ در کلمه هیچ خلاصه می گردد. در دولت آینده روز های سختی بر صنعت نفت حاکم خواهد شد؛ چراکه وزارت نفت به بهانه تحریم، هیچ کاری ننموده است. حتی فراموش می نماید که وزیر نفت در سال 93 تعهد داده بود میزان فراوری نفت و میعانات گازی را در سال 96 به رقم رؤیایی 7/ 5 میلیون بشکه برساند. زنگنه اذعان نموده بود این عدد حتی با شرایط تحریم هم شدنی است. حالا که همه چیز خراب شده است، می گویند، چون تحریم بوده ایم، نشد، به همین راحتی!

می گویند منتقدان اسیر سیاسی بازی شده اند و هدفشان تخریب است، ولی اشاره نمی نمایند که پس از هفت سال تعلل، تازه به یاد راه حل های همان سیاسی کار ها افتاده اند و در حال پیاده سازی ایده های همان ها هستند، آن هم در سال آخری که زمزمه رسیدگی به کم کاری مدیران دولتی و ترک فعل های انجام شده با جدیت مطرح و پیگیری می گردد. بهانه ای که دولت برای خود کوک نموده و می خواهد با تکیه بر آن، عملکرد خود را بی همتا جلوه دهد شاید برای کسانی که نمی دانند نفت چیست، جذاب باشد، ولی برای آن هایی که می دانند ماهیت این صنعت چیست، یک فرافکنی عظیم است. بدون تعارف بگوییم، باید قبول کنیم که دولت فعلی در حوزه صنعت نفت هیچ کاری نکرد و فقط پروژه هایی را تکمیل کرد که مجبور به اتمامشان بود. هفت سال زمان، تنها برای استفاده ابزاری از تحریم سوخت و تنها خروجی مثبتش این بود که تعیین شد چه کسانی قصد داشتند کار نمایند و چه کسانی بار نظام را روی زمین گذاشتند تا سبکبال شوند!

منبع: روزنامه جوان